با کشف نفت و در نتیجه افزایش استانداردهای زندگی، کویت جمعیت زیادی از مهاجران را به خود اختصاص داد که جذب مشاغل، تحصیل رایگان برای فرزندانشان و مراقبت های پزشکی رایگان شدند. تعداد ساکنان خارجی در طول دهه 1970 بیش از دو برابر شد و در سال 1994 تقریباً 56.4٪ از جمعیت را تشکیل می دادند. پس از جنگ خلیج فارس، کویت ده‌ها هزار کارگر خارجی را از کشورهایی که رهبران آنها در جنگ از عراق حمایت کرده بودند، اخراج کرد. از حدود 400000 فلسطینی که قبل از جنگ خلیج فارس 1990-1991 در کویت زندگی می کردند، طبق گزارش ها، تنها حدود یک ششم اجازه اقامت داشتند. تنها حدود 120000 نفر از 220000 بادیه نشین قبل از جنگ (عمدتاً عشایری از سوریه، اردن و عراق) اجازه اقامت داشتند. این اعراب بدون تابعیت در کویت تحت اشغال عراق باقی مانده بودند و مظنون به همکاری بودند. اکثر کارگران خارجی دیگر توانستند به کشورهای خود بازگردند. با این حال، تا سال 1996، مصری‌ها، پاکستانی‌ها، فیلیپینی‌ها و دیگران جای خالی کارگران خارجی قبلی را پر کردند.

در سال 2000، 1108000 مهاجر در کویت زندگی می کردند. این 57.9 درصد از جمعیت را تشکیل می دهد. تعداد پناهندگان در آن سال 2800 نفر بود. در سال 2000، نرخ خالص مهاجرت 11.1 مهاجر به ازای هر 1000 نفر جمعیت بود. دولت سطح مهاجرت را بسیار بالا می بیند.